Rozdział 13

Rozdział 13

Kolejny zwykły poranek. Kolejny niczym nie różniący się od innych dzień. Kolejne zmartwienia zaprzątające moją głowę i myśli. Naprawdę mam tego wszystkiego dość. Czemu choć jeden raz w życiu nie mogę być szczęśliwa? Choć raz nie musieć się niczym martwić i nie przejmować się niczym? Czy to naprawdę aż tak wiele? Jak na razie wszystko się pieprzy i nic nie idzie po mojej myśli: moja najlepsza przyjaciółka potwornie mnie oszukała, facet który prawie mnie zgwałcił nagle chce być moim przyjacielem, mój były nie potrafi zrozumieć, że już nigdy nie będziemy razem i do tego moi rodzice wyjechali na drugi koniec kraju zostawiając mnie tu samą z moimi problemami. A ja… Ja najzwyczajniej w świecie już sobie z tym wszystkim nie radze. To mnie przerasta.

Postanowiłam wyjść na spacer. Chodząc po pobliskim parku mijałam wiele osób. Małe, roześmiane dzieci, które nie mają żadnych zmartwień, które nie wiedzą co je czeka w przyszłości. Młodych, zakochanych ludzi niezdających sobie sprawy, że kiedyś ich cudowna bańka mydlana pryśnie. Starsze osoby, które póki mogą wykorzystują swój ostatni czas. A pomiędzy nimi ja. Nic nie znacząca i niczym nie wyróżniająca się dziewczyna.

Spacerując tak zastanawiałam się co dalej ze mną będzie. Jak będzie wyglądało moje życie bez Miley i rodziców. Jak powinnam się teraz zachować i co zrobić. W sumie nie wiele. Co ja wróżka jestem, żeby naprawiać błędy innych ludzi? Tak dobrze to nie ma. Zmęczona wróciłam do domu i zasiadłam przed telewizorem. Było już popołudnie a ja nie miałam na nic ochoty. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

- Hej Sel.

- Jake co ty tu znowu robisz? Proszę cię, daj mi spokój. Chcę być sama.

- Chciałem się tylko dowiedzieć co u ciebie i jak się czujesz. Ostatnio jak cię widziałem nie byłaś w najlepszym stanie.

- Dzięki. Dziewczyny lubią to słyszeć.

- Sory, nie chciałem cię urazić.

- Spoko, nic się nie stało. Wiem, że jak królowa piękności to ja nie wyglądam, a w tamtym momencie to już szczególnie.

- Dla mnie zawsze jesteś piękna.

- Jake nie zaczynaj znowu.

- Przepraszam, zapomniałem się. – chłopak na chwilę zamilkł – Kontaktowałem się ostatnio z Miley, by się dowiedzieć co u ciebie, ale niewiele mi powiedziała. Wiem tylko tyle, że obiecała ci, że to będzie wasza tajemnica i nikomu nic nie powie.

- Taaaaa, utrzymywanie różnych rzeczy w tajemnicy świetnie jej wychodzi.

- Co masz na myśli?

- Ostatnio się trochę pokłóciłyśmy. I właśnie poszło o pewną tajemnicę.

- Może mógłbym ci jakoś pomóc?

- Nie trzeba. Sama to muszę załatwić.

- Jak wolisz, ale pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć.

- Zapamiętam.

- Przepraszam cię, ale musze już lecieć. Umówiłem się z kumplem.

- Jasne. I mimo wszystko dzięki, że wpadłeś.

- Nie ma za co. Cześć.

- Cześć.

Wróciłam do wcześniej przerwanej czynności, czyli oglądania telewizji. Niestety, tym razem znów ktoś postanowił mi przeszkodzić. Tym razem to był dzwoniący Kendall. Odebrałam telefon i zaczęłam rozmowę.

- Cześć. Co jest?

- Siema. Mam towar.

- Świetnie. To kiedy mogę po niego przyjść?

- Jak chcesz mogę ci teraz podrzucić, albo wpadnij wieczorem bo robimy imprezę. Będzie jedna osoba więcej.

- Nie wiem czy to dobry pomysł. Nie mam nastroju.

- Oj nie daj się prosić. Rozerwiesz się, zabawisz, potańczysz. Co masz lepszego do roboty?

- Posiedzę w szlafroku przed telewizorem?

- A co ty własna babcia jesteś?

- Dobra, niech ci będzie. Wpadnę wieczorem.

- Ok, to czekamy.

- A Kendall jeszcze jedno. Skąd masz mój numer?

- Od Jamesa. Nie chciało mi się iść to postanowiłem zadzwonić.

- Ale ty wiesz, że mieszkam od ciebie 2 minuty drogi? – zapytałam z wyczuwalnym śmiechem w głosie.

- Oj daj mi spokój. Leń jestem i nic na to nie poradzę.

- Nie skomentuję tego. – zaczęłam się śmiać.

- Jakaś ty miła. – powiedział Schmidt z sarkazmem.

- Dobra, już nic nie mówię. Widzimy się potem. Na razie.

- Na razie.

***kilka godzin później***

Wyszykowałam się i byłam gotowa do wyjścia. Już po chwili stałam przed domem chłopaków.

- Siema. – drzwi otworzył mi średniego wzrostu Latynos – Jesteś Selena, zgadza się?

- Tak, to ja.

- Kendall uprzedzał, że wpadniesz. Śmiało zapraszam.

Weszłam nieśmiało do środka. Było sporo osób, Na moje nieszczęście nikogo z nich nie znałam.

- Ja musze lecieć do innych gości, a ty się rozgość i baw się dobrze.

- Dzięki, postaram się.

Po chwili obok mnie pojawił się James.

- Cześć. Myślałem, że już nie przyjdziesz.

- Jak widzisz się pomyliłeś.

- Wyglądasz bardzo ładnie i sexy.

- Dziękuję. Chyba.

- A i mam nadzieję, że zgodzisz się ze mną raz zatańczyć? – zapytał niepewnie.

- Płonne nadzieje.

- Czemu?

- Jeszcze się pytasz? Nie zapomniałam co ostatnio chciałeś mi zrobić, albo wtedy jak tańczyliśmy ze sobą.

- Już ci to wyjaśniałem: podczas tańca byłem pijany, a wtedy… to wszystko przez te narkoytyki.

- Nie pij, nie ćpaj. Wtedy pogadamy. – odeszłam od niego kierując się w stronę Kendalla, którego zobaczyłam w pobliżu.

- Cześć. Masz to, o co prosiłam?

- Tak, trzymaj. – podał mi niewielką torebkę z 4 tabletkami.

- Dzięki. Tu masz kasę. – podałam mu banknoty. – A tak w ogóle co to jest?

- To jest moja droga tak zwana „piguła szczęścia”. Po jej zażyciu rozluźniasz się, zapominasz o wszystkich problemach i zmartwieniach. Po prostu czujesz się błogo, jak w raju.

- Mam nadzieję, że zadziała.

- Nie ma innej opcji. I spokojnie.” Pigułka szczęścia” nie jest za szkodliwa. Powoduje tylko maleńką utratę pamięci. To wszystko.

- Ok, dzięki za wszystko.

- Nie ma sprawy. Lecę bo Carlos mnie woła. Później pogadamy.

- Ok.

Otworzyłam opakowanie i wzięłam jedną tabletkę. Przyjrzałam się jej uważnie. Wyglądem nie różniła się wcale od innych leków, które zażywają chorzy ludzie. Przez chwilę wahałam się czy ą wziąć, ale nie mogę się teraz wycofać. Zażyłam ją. Po chwili zaczęło mi się kręcić w głowie. Potem film mi się urwał…

***************

Jak myślicie: co się dalej stało? 

10 komentarzy=kolejny rozdział ;-)